Brigadelokomotive

Brigadelokomotive
Parowóz HF w skansenie w Wenecji
Przewoźnik	HFB, PKP, przemysł
Oznaczenie przewoźnika	HFB 201-2896 (z przerwami), na PKP Tx1, Tx2, w przemyśle oznaczenia różne
Producent	BMAG (218), Borsig (377), Esslingen (42), Hanomag (39), Hartmann (105), Henschel (789), Hohenzollern (47), Humboldt (11), Jung (123), Krauss (164), Linke-Hofmann (95), Maffei (175), O&K (359), SACM (12), Vulcan (17)
Lata budowy	1905–1919
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy	2573
Rozstaw szyn	600 mm
Długość parowozu	5885–5980 mm
Szerokość	1780 mm
Wysokość	2850 mm
Układ osi	D
Rozstaw osi skrajnych	2260 mm
Rozstaw osi sztywnych	785 mm (2260 mm*)
Średnica kół napędowych	600 mm
Ciśnienie pary w kotle	15 bar
Powierzchnia rusztu	0,42 m²
Powierzchnia przegrzewacza	Brak
Typ silnika parowego	bliźniaczy na parę nasyconą
Liczba cylindrów	2
Średnica cylindrów	240 mm
Skok tłoka	240 mm
Rodzaj rozrządu	Stephenson
Moc znamionowa	65 KM (48 kW)
Maksymalna siła pociągowa	20,35 kN
Prędkość konstrukcyjna	15 km/h (25 km/h*)
Masa własna	9,7–10,5 t
Masa służbowa	12 t
Masa napędowa	12 t
Nacisk osi na szyny	3,0 t
Typ tendra	doczepny w niektórych egzemplarzach**
Zapas węgla	0,7 t
Zapas wody	1,1 m³
System hamulca	Ręczny, rzutowy
System ogrzewania	Brak
* - po rekonstrukcji podwozia w niektórych egzemplarzach do parowozu zaprojektowano tender Ptx206 (Centura), stosowano również inne tendry.

Brigadelokomotive (Brigadelok, HF) – wąskotorowa lokomotywa parowa produkowana masowo w latach 1905-1919 na potrzeby niemieckich kolei wojskowych (Heeresfeldbahnen - HFB). Stanowiła podstawowy typ lokomotywy niemieckich kolei polowych podczas I wojny światowej. Po jej zakończeniu znaczna liczba egzemplarzy znalazła się poza granicami Niemiec, w tym na terenie Polski, gdzie znalazła zastosowanie na kolejach publicznych oraz przemysłowych (głównie cukrowniczych i leśnych). Ze względu na niewielką moc i przestarzałą konstrukcję lokomotywy tego typu wycofano ze służby na PKP przed 1970 rokiem, jednak na kolejach przemysłowych służyły one jeszcze w latach '80. Kilkanaście egzemplarzy zostało zachowanych w stanie nieczynnym na terenie kraju.

Historia

Stosowane od 1890 roku przez wojska niemieckie parowozy bliźniacze (Zwillinge) okazały się na początku XX w. zbyt słabe. W związku z tym już w 1901 roku przystąpiono do opracowywania nowej konstrukcji parowozu wąskotorowego, przeznaczonego dla Wojskowych Kolei Polowych (Heeresfeldbahnen - HFB). Początkowo prace prowadzono w firmach Arnold Jung Lokomotivfabrik oraz Georg Krauss. Następnie projekt został przejęty przez zakłady Henschel, które w 1903 roku dostarczyły pierwszy prototyp. W roku 1905 przystąpiono do produkcji seryjnej, którą prowadzono w wielu niemieckich fabrykach aż do 1919 roku (parowozy produkowano również po zakończeniu I wojny światowej). Ogółem oficjalnie powstały 2573 egzemplarze, które oznaczano symbolem HF (Heeresfeldbahnen) i numerami z zakresu 201-2896. Parowozy trafiały na stan armii niemieckiej i były eksploatowane na kolejach wojskowych na terenie Niemiec, jak również w koloniach. W trakcie I wojny światowej trafiły na zaplecze wszystkich frontów, gdzie stanowiły podstawowy środek trakcyjny na kolejach transportujących zaopatrzenie, żołnierzy na pole walki i ewakuujących rannych.

Po zakończeniu działań wojennych wiele parowozów pozostało poza granicami Niemiec. Na terenie odrodzonej Polski znalazło się ponad 180 egzemplarzy. Dodatkowo zakupiono 50 sztuk parowozów wyprodukowanych już po wojnie. Znalazły one zastosowanie zarówno na kolejach publicznych, gdzie otrzymały oznaczenie D i numerację w obrębie poszczególnych dyrekcji, jak również na kolejach prywatnych. W szczególności typ ten dzięki niskim naciskom osiowym i możliwości przechodzenia przez łuki o małym promieniu sprawdził się na kolejach przemysłowych (głównie cukrownianych i leśnych). Warto zauważyć, ze duża podaż materiałów nawierzchniowych oraz taboru z likwidowanych kolei wojskowych przyczyniła się do znacznego rozwoju niepublicznych kolei wąskotorowych w okresie międzywojennym. Na wielu sieciach zakładowych Brigadelokomotive stanowiły podstawowy środek trakcyjny aż do ich likwidacji w latach 70/80 XX wieku.

Po II wojnie światowej parowozy Brigadelokomotive (najczęściej określane w Polsce "HF")oznaczono na PKP serią Tx1, którą w 1961 roku zmieniono na Tx2. Z punktu widzenia potrzeb kolei publicznych lokomotywy te charakteryzowały się zbyt niską mocą i prędkością maksymalną. Z drugiej strony brak nowych maszyn na tor 600 mm wymuszał ich dalszą eksploatację aż do 1970 roku. Część wycofywanych lokomotyw przekazano na koleje przemysłowe lub do resortu leśnictwa, gdzie dołączyły do innych egzemplarzy tej serii. Ponieważ produkowane w Polsce dwuosiowe lokomotywy spalinowe typu WLs-40 nie nadawały się do pracy liniowej, dopiero zakup trzyosiowych maszyn V10C i L30H pozwolił na wycofanie wyeksploatowanych parowozów.

Charakterystyka techniczna

Lokomotywy posiadały blachownicową nitowaną ramę zewnętrzną z usprężynowaniem górnym zestawów kołowych i czterema punktami podparcia. Pierwotnie pierwszy i czwarty zestaw kołowy wykonane były jako osie Klien-Lindnera, dzięki czemu parowozy mogły pokonywać łuki o promieniu do 18 metrów. Rozwiązanie to skutkowało jednak bardzo niespokojnym biegiem parowozu i ryzykiem wykolejenia przy prędkościach powyżej 15 km/h. W związku z tym w niektórych egzemplarzach dokonywano przebudowy na zwykłe zestawy kołowe ze zwężonymi obrzeżami, co pozwalało na rozwijanie prędkości do 25 km/h. Kocioł płomieniówkowy z szerokim stojakiem zamocowano sztywno do ostoi przy dymnicy, zaś stojak oparty został na ślizgach. Dodatkowe usztywnienie stanowią blachy wahliwe. W środkowej części walczaka znajduje się wysoki zbieralnik pary ze sprężynowymi zaworami bezpieczeństwa. Z prawej strony zbieralnika zamontowano przepustnicę pary (zwykle suwakową, rzadziej tłoczkową) ze sterowaniem zewnętrznym. Zawory zasilające umieszczono w tylnej części kotła, zaś do tłoczenia wody stosowano najczęściej dwa inżektory ssąco-tłoczące Körtinga o wydajności 50 litrów na minutę. Przed i za zbieralnikiem umieszczono dwie ręczne piasecznice podające piasek pod wszystkie koła. Na tylnej piasecznicy nawinięty był zbrojony wąż, który wraz z zamontowanym na parowozie eżektorem umożliwiał pobieranie wody bezpośrednio ze zbiorników wodnych lub studni. Poszczególne egzemplarze wyposażano w różne rodzaje kominów, jednak dość powszechnym rozwiązaniem było stosowanie iskrochronów bębnowych typu Kobel. W parowozach Brigadelokomorive stosowano dwucylindrową, bliźniaczą maszynę parową z suwakami płaskimi. Napęd był przenoszony za trzecią oś, z której również napędzany był rozrząd Stephensona z nawrotnicą dźwigniową umieszczony na zewnątrz ostoi. Osie wiązane wyposażone były w korby Halla. Wszystkie panewki w układzie napędowym wykonano jako dwudzielne z regulacją klinowo-śrubową. Smarowanie zapewniał lubrykator "de Limon" (rzadziej stosowano smarotłocznie). Dźwigniowy hamulec ręczny działał na dwie środkowe osie parowozu. Po obu stronach kotła umieszczone zostały skrzynie wodne o pojemności 1,1 m³, które sięgają aż do drzwi dymnicy. Górna ich część została ukształtowana tak, aby od strony budki maszynisty utworzyć otwarte skrzynie pozwalające na zabranie 0,7 t węgla. W praktyce był to zapas niewystarczający, więc powszechnie stosowano tendry doczepne. Najpopularniejszym był zaprojektowany w zakładach Borsiga czteroosiowy tender mieszczący 5 m³ wody i 1,5 t węgla, jednak stosowano również konstrukcje od parowozów innych typów lub wykonywane we własnych warsztatach na bazie wagonów towarowych. Oryginalnie na parowozach montowano oświetlenie naftowe i dzwon ręczny z prawej strony budki maszynisty.

Egzemplarze zachowane

Na świecie zachowanych zostało około 100 Brigadelokomotive:

Kraj	Liczba egzemplarzy
Francja	21
Polska	17
Niemcy	13
Wielka Brytania	12
Brazylia	8
Łotwa	6
Szwecja	5
Kongo	4
Bułgaria	3
Macedonia	2
Serbia	2
Stany Zjednoczone	2
Afryka centralna	1
Austria	1
Holandia	1
Republika Południowej Afryki	1
Szwajcaria	1

Parowozy zachowane w Polsce:

Lp.	Producent	Nr fabryczny	Rok budowy	Nr wojskowy	Właściciel	Miejsce postoju	Stan zachowania
1	Henschel	13580	1915	485	Muz. Kol.	Wenecja	Eksponat
2	Henschel	14015	1916	522	PKMK	Poznań	?
3	Esslingen	3777	1916	588	LP	Czarna Białostocka	Pomnik (?)
4	Henschel	14252	1916	1004	Muz. Kol.	Mława	Pomnik (?)
5	Henschel	15954	1918	1082	LP	Hajnówka	Eksponat
6	Hohenzollern	3738	1917	1609	Muz. Kol.	Warszawa	Pomnik
7	Orenstein & Koppel	8575	1918	1958	Muz. Kol.	Sochaczew	Eksponat
8	Orenstein & Koppel	8590	1916	1973	LP	Hajnówka	Eksponat
9	Borsig	10323	1918	2092	Muz. Kol.	Wenecja	Eksponat
10	Borsig	10334	1918	2103	?	Białystok	Pomnik
11	Orenstein & Koppel	8590	1918	2187	LP	Czarna Białostocka	Pomnik
12	Linke-Hofmann	1721	1918	2239	PSMK	Skierniewice	Eksponat
13	Henschel	16103	1918	2353	Muz. Kol.	Wenecja	Eksponat