Olecka Kolej Wąskotorowa: Różnice pomiędzy wersjami

Z Enkol
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 333: Linia 333:
 
* 2 wagony bagażowe<ref>Wykaz z 1933 ich nie obejmuje.</ref>
 
* 2 wagony bagażowe<ref>Wykaz z 1933 ich nie obejmuje.</ref>
 
* 36 wagonów towarowych
 
* 36 wagonów towarowych
Na kolejce oleckiej stosowano sprzęgi półautomatyczne.
+
Na kolejce oleckiej przez cały okres jej istnienia stosowano sprzęgi półautomatyczne<ref>Zeitschrift für Kleinbahnen, v. 20 1913 r. (s. 1074).</ref>.
 
Tabor, który przetrwał działania wojenne i grabieże dokonywane w 1945 roku przez armię radziecką został przetransportowany do Ełku.
 
Tabor, który przetrwał działania wojenne i grabieże dokonywane w 1945 roku przez armię radziecką został przetransportowany do Ełku.
  

Wersja z 20:35, 14 lip 2013

Olecka Kolej Wąskotorowa*
290px
Poprzednie nazwy:
Oletzkoer Kleinbahn-AG (1911-1933)

Treuburger Kleinbahnen (1933-1945)

Rok budowy 1911
Zleceniodawca budowy Oletzkoer Kleinbahn-AG


Rozstaw szyn 1000 mm



Linie rozebrane Treuburg/Marggrabowa Klb (Olecko Wąsk.) - Garbassen (Garbas)
Treuburg/Marggrabowa Klb (Olecko Wąsk.) - Schwentainen (Świętajno)
Długość zlikwidowanych linii 43,10 km
Stacje styczne z koleją normalnotorową Treuburg/Marggrabowa Klb (Olecko Wąsk.)
'
Operatorzy
Nazwa Operatora Okres działalności
Oletzkoer Kleinbahn-AG 1911 - 1924
Ostdeutsche Eisenbahn-Gesellschaft 1924 – 1945



'


Olecka Kolejka Wąskotorowa (niem. Oletzkoer Kleinbahn-AG, Treuburger Kleinbahnen) – nieistniejąca kolej wąskotorowa o prześwicie toru 1000 mm położona na terenie obecnego województwa warmińsko-mazurskiego. Po drugiej wojnie kolej nie została odbudowana.

Historia

Po raz pierwszy kolej dotarła do Olecka[1] w 1879 roku dzięki państwowej linii Gołdap - Ełk. W 1908 roku powstała lokalna linia kolejowa Olecko - Kruklanki.

W celu uzupełnienia sieci połączeń na terenie powiatu powołano w dniu 19 grudnia 1909 roku[2] przedsiębiorstwo Kolejka Olecka SA (Oletzkoer Kleinbahn-AG), której udziałowcami zostało państwo pruskie (udział w wysokości 1 050 000 Marek), Prowincja Prusy Wschodnie (525 000 M), Powiat Olecki (525 000 M) oraz przedsiębiorstwo Lenz & Co. (463 000 M)[3]. Zaplanowano budowę dwóch odcinków:

  • Garbas (Garbassen) - Mieruszki (Mierunsken) - Olecko (Marggrabowa) o długości 27,3 km.
  • Olecko - (Marggrabowa) - Świętajno (Schwentainen) o długości 15,9 km.

W ciągu następnych kilku miesięcy spółka uzyskała koncesję wraz z prawem do wywłaszczenia gruntów (marzec 1910 roku)[4] i przystąpiła do budowy.

Kolejkę zaprojektowano jako wąskotorową o szerokości toru 1000 mm. Główną stację przeładunkową z parowozownią zlokalizowano w Olecku równolegle do placów składowych kolei państwowych, przy czym część osobową umieszczono w północnej jej części na skwerze na wprost dworca kolei państwowych. Ze stacji wyprowadzono linie w dwóch kierunkach oraz bocznicę do gazowni miejskiej. Urozmaicony teren wymusił wykonanie szeregu prac ziemnych oraz obiektów inżynieryjnych. Były to głównie żelbetowe wiadukty kolejowe i drogowe, część z nich wykonana jako konstrukcje trójprzęsłowe z bocznymi przęsłami łukowymi i środkowym w postaci belki stalowej. Budowy wiaduktu (pierwotnie z belką stalową) wymagało również przeprowadzenie toru kolejki do Świętajna pod linią kolei państwowych na południe od stacji w Olecku.

Oba odcinki Kolejki Oleckiej oddano do użytku 18 września 1911 roku[5].

W sierpniu 1914 roku okolice Olecka wraz z całymi Mazurami zostały zajęte przez Rosjan. Po bitwie pod Tannenbergiem już we wrześniu Olecko znalazło się w strefie walk podczas bitwy nad jeziorami mazurskimi. Ostatecznie armię rosyjską wyparto z Prus Wschodnich w lutym 1915 roku, jednak kolejka została w znacznym stopniu zniszczona. Wycofujące się wojska rosyjskie wywiozły część taboru, materiałów i infrastruktury. Ogółem straty oszacowano na 256.500 RM. Z pomocą państwa udało się kolejkę ponownie uruchomić.


Infrastruktura

Sieć Oleckiej Kolei Wąskotorowej tworzyły dwie linie wybiegające z głównej stacji w Olecku na północ i na południowy-wschód. Całkowita długość linii wynosiła 43,2 km. Wykaz stacji i przystanków przedstawiają tabele:

Km Nazwa polska[6] Nazwa niemiecka Rodzaj posterunku Uwagi
0,0 Garbas Garbassen stacja końcowa Dworzec murowany, magazyn szachulcowy.
1,9 Mieruniszki Północ Mierunsken Nord przystanek
4,0 Mieruniszki Centrum Mierunsken Mitte przystanek
4,6 Mieruniszki Południe Mierunsken Süd przystanek Bocznica do fabryki
6,9 Mieruniszki Folwark Mierunsken Gut przystanek
9,4 Drozdowo Drosdowen przystanek
11,8 Budki Buttken przystanek
13,7 Biała Olecka (Kamienna) Billstein stacja (od II wojny światowej) Bocznica do gorzelni
15,9 Lenarty Lehnarten przystanek
18,0 Dąbrowice (Dombrowskie) Dombrowsken przystanek
21,0 Babki Oleckie Stobbenort przystanek
22,9 Sedranki I Seedronken przystanek
23,3 Sedranki II Seedronken przystanek sezonowy
23,7 Olecko Kolonia Liebchenruch przystanek Budynek poczekalni
26,4 Olecko Północ Marggrabowa/Treuburg przystanek
26,8 Olecko Stadion Marggrabowa/Treuburg Stadion przystanek (od lat '30) Drewniana wiata peronowa
27,0 Olecko Centrum Marggrabowa/Treuburg Mitte przystanek
27,3
0,0
Olecko Wąskotorowe Marggrabowa/Treuburg Kleinbahnhof stacja styczna Dworzec, sanitariat, magazyn, waga wozowa i wagonowa, rampa czołowo-boczna,
parowozownia z warsztatami, bocznica do Zakł. Miejskich
1,7 Siejnik Elisenhöhe przystanek
4,0 Kukowo Kukowen przystanek
5,1 Kukowo Folwark Kukowen Gut przystanek
5,7 Kukowo Las Kukowen Wald przystanek
7,9 Zajdy Sayden przystanek
10,6 Giże Giesen przystanek
12,5 Dudki Duttken przystanek
13,8 Kondratowo Kondratsfelde przystanek
15,9 Świętajno Schwentainen stacja końcowa


Tabor

Pierwszymi parowozami na kolejce oleckiej były cztery tendrzaki zbudowane przez Union Giesserei Königsberg w 1911 roku (nr fabr. 1883, 1884, 1885, 1886). Na kolejce oznaczono je TKB 1, 2, 3 i 4. Parowozy o układzie osi 1-3-0 posiadały silnik bliźniaczy. Nadciśnienie pary w kotle wynosiło 12 atm. Dwa z tych parowozów zostały utracone na przełomie lat 1914/15. W zamian otrzymano lokomotywę wyprodukowaną przez firmę Arnold Jung z Jungenthal (nr fabr. 2293). Był to również tendrzak z silnikiem bliźniaczym, lecz z dwoma osiami napędnymi o mocy 100 KM. Wkrótce zamówiono również w fabryce Jung dwa kolejne tendrzaki o układzie osi 1-3-0 o mocy 160 KM. Parowozy tego typu zakupiono wówczas również dla kolejki ełckiej i Pillkaller Kleinbahn.

Oznaczenie Producent Nr fabr. / rok prod. Typ Moc Uwagi
TKB 1 Union Giesserei, Königsberg 1883 / 1911 1'Cn2t
TKB 2 Union Giesserei, Königsberg 1884 / 1911 1'Cn2t
TKB 3 Union Giesserei, Königsberg 1885 / 1911 1'Cn2t Utracony na przełomie lat 1915/16.
TKB 4 Union Giesserei, Königsberg 1886 / 1911 1'Cn2t Utracony na przełomie lat 1915/16.
TKB 5 Arnold Jung Lokomotivfabrik, Jungenthal 2293 / 1915[7] 1'Bn2t 100 KM
TKB 3' Arnold Jung Lokomotivfabrik, Jungenthal 2358 / 1916 1'Cn2t 160 KM Po 1945 roku przesłany do Ełku, na PKP Txa2-3341 > Tya6-3324
TKB 4' Arnold Jung Lokomotivfabrik, Jungenthal 2359 / 1916 1'Cn2t 160 KM Po 1945 roku przesłany do Ełku, na PKP Txa2-3342 > Tya6-3325


Według danych z 1933 i 1938 roku[8] [9]na kolejce oleckiej znajdował się następujący tabor:

  • 4 parowozy
  • 8 wagonów osobowych
  • 2 wagony bagażowe[10]
  • 36 wagonów towarowych

Na kolejce oleckiej przez cały okres jej istnienia stosowano sprzęgi półautomatyczne[11]. Tabor, który przetrwał działania wojenne i grabieże dokonywane w 1945 roku przez armię radziecką został przetransportowany do Ełku.

Przypisy

  1. W 1928 roku ówczesną nazwę miasta - Marggrabowa - zmieniono na Treuburg (dosł. Wierne Miasto) dla podkreślenia faktu, że plebiscyt w 1920 roku zakończył się na tych terenach przytłaczającym sukcesem Niemiec. W 1933 przemianowano w analogiczny sposób powiat
  2. Akt erekcyjny dostępny na stronie: Ocalić od zapomnienia
  3. Zeitschrift für Kleinbahnen, v. 17 1910 r. (s. 334)
  4. Zeitschrift für Kleinbahnen, v. 17 1910 r. (s. 283)
  5. Zeitschrift für Kleinbahnen, v. 17 1910 r. (s. 790)
  6. W związku z rezygnacją z odbudowy kolejki po 1945 roku formalnie nazw polskich nigdy nie nadano.
  7. W niektórych źródłach podawany jest rok 1916.
  8. Historia Kultury Materialnej
  9. Pokropiński Bogdan, Koleje wąskotorowe Polski Północnej, Warszawa, CIBET, 2000, ISBN 83-85749-26-8
  10. Wykaz z 1933 ich nie obejmuje.
  11. Zeitschrift für Kleinbahnen, v. 20 1913 r. (s. 1074).


Ta strona zawiera treści z Wikipedii. Oryginalny artykuł był umieszczony pod nazwą Olecka Kolej Wąskotorowa. Lista autorów jest dostępna w historii strony. Tekst z Wikipedii jest udostępniony na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach.