Urządzenie rotacyjne: Różnice pomiędzy wersjami

Z Enkol
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
(to nie żeliwo)
(→‎Opis i historia: drobne do czasu sprawdzenia)
Linia 5: Linia 5:
 
== Opis i historia ==
 
== Opis i historia ==
  
Na Górnośląskich Kolejach Wąskotorowych eksploatowano łącznie dwa tego typu urządzenia. Pierwsze z nich powstało na podwoziu skasowanej w następstwie wypadku lokomotywy Lxd2-363 i zostało oddane do eksploatacji 15 grudnia 1983 (w dalszej części niniejszego artykułu zwane umownie ''urządzeniem nr 1''). W efekcie pozytywnych doświadczeń z eksploatacji tego urządzenia (doskonale się sprawdziło w czasie zimy 1983/84) podjęto decyzję o budowie drugiego urządzenia tego rodzaju. Powstało ono w roku 1987 na bazie kolejnej skasowanej w wyniku wypadku lokomotywy serii Lxd2, tym razem była to Lxd2-357 (dalej zwane umownie ''urządzeniem nr 2''). Oba te urządzenia, choć wyglądały podobnie, różniły się jednym istotnym detalem: ''urządzenie nr 1'' nie posiadało napędu własnego (zdemontowano co najmniej silnik, możliwe, że także przekładnie, wentylator itp.), ''urządzenie nr 2'' posiadało własny napęd - prawdopodobnie, po prostu, pozostawiono oryginalny silnik oraz pozostałe podzespoły niezbędne do samodzielnej jazdy. Najważniejszą modyfikacją przebudowywanych lokomotyw była likwidacja krótszych przedziałów maszynowych (oryginalnie zawierających zbiorniki paliwa oraz sprężonego powietrza) oraz zamontowanie w ich miejscu silnika spalinowego typu Wola 5DSR150 stosowanego m. in. do napędu wąskotorowych lokomotyw spalinowych typu WLs150 (seria Lyd1), który, z kolei, wprawiał w ruch obrotowy zabudowaną na przedzie lokomotywy masywną drucianą szczotkę, która była organem usuwającym z toru zanieczyszczenia. ''Urządzenie nr 1'', z racji braku napędu, zawsze pracowało w zestawie z czynną lokomotywą. ''Urządzenie nr 2'', według zachowanych informacji, pracowało zwykle w zestawie z urządzeniem do odmiałowywania toru (rodzaj pługa lemieszowego) zbudowanym w roku 1982 przez Warsztaty Naprawcze Górnośląskich Kolei Wąskotorowych na Rozbarku na podwoziu wagonu towarowego (najprawdopodobniej węglarki systemu Ziehla). ''Urządzenie nr 2'' zachowało się do dziś i jest aktualnie eksponatem na stacji Rudy (Kolej Wąskotorowa w Rudach). ''Urządzenie nr 1'' zezłomowano w roku 1994 na terenie Warsztatów na Rozbarku, a lemieszowe urządzenie do odmiałowywania toru w roku 2004 na terenie stacji Stanica.
+
Na Górnośląskich Kolejach Wąskotorowych eksploatowano łącznie dwa tego typu urządzenia. Pierwsze z nich powstało na podwoziu skasowanej w następstwie wypadku lokomotywy Lxd2-363 i zostało oddane do eksploatacji 15 grudnia 1983 (w dalszej części niniejszego artykułu zwane umownie ''urządzeniem nr 1''). W efekcie pozytywnych doświadczeń z eksploatacji tego urządzenia (doskonale się sprawdziło w czasie zimy 1983/84) podjęto decyzję o budowie drugiego urządzenia tego rodzaju. Powstało ono w roku 1987 na bazie kolejnej skasowanej w wyniku wypadku lokomotywy serii Lxd2, tym razem była to Lxd2-357 (dalej zwane umownie ''urządzeniem nr 2''). Oba te urządzenia, choć wyglądały podobnie, różniły się jednym istotnym detalem: ''urządzenie nr 1'' nie posiadało napędu własnego (zdemontowano co najmniej silnik, możliwe, że także przekładnie, wentylator itp.), ''urządzenie nr 2'' posiadało własny napęd - prawdopodobnie, po prostu, pozostawiono oryginalny silnik oraz pozostałe podzespoły niezbędne do samodzielnej jazdy. Najważniejszą modyfikacją przebudowywanych lokomotyw była likwidacja krótszych przedziałów maszynowych (oryginalnie zawierających zbiorniki paliwa oraz sprężonego powietrza) oraz zamontowanie w ich miejscu silnika spalinowego z rodziny silników Wola DSR150 stosowanego m. in. do napędu wąskotorowych lokomotyw spalinowych typu [[WLs150]] (seria Lyd1), który wprawiał w ruch obrotowy zabudowaną na przedzie lokomotywy masywną drucianą szczotkę, która była organem usuwającym z toru zanieczyszczenia. ''Urządzenie nr 1'', z racji braku napędu, zawsze pracowało w zestawie z czynną lokomotywą. ''Urządzenie nr 2'', według zachowanych informacji, pracowało zwykle w zestawie z urządzeniem do odmiałowywania toru (rodzaj pługa lemieszowego) zbudowanym w roku 1982 przez Warsztaty Naprawcze Górnośląskich Kolei Wąskotorowych na Rozbarku na podwoziu wagonu towarowego (najprawdopodobniej węglarki systemu Ziehla). ''Urządzenie nr 2'' zachowało się do dziś i jest aktualnie eksponatem na stacji Rudy (Kolej Wąskotorowa w Rudach). ''Urządzenie nr 1'' zezłomowano w roku 1994 na terenie Warsztatów na Rozbarku, a lemieszowe urządzenie do odmiałowywania toru w roku 2004 na terenie stacji Stanica.
  
 
== Galeria ==
 
== Galeria ==

Wersja z 02:11, 27 gru 2017

Urządzenie rotacyjne na terenie Warsztatów Naprawczych GKW na Rozbarku, data nieznana

Urządzenie rotacyjne - rodzaj pojazdów szynowych (pługów rotacyjnych) zbudowanych bazie wąskotorowej lokomotywy spalinowej typu L45H w Warsztatach Naprawczych Górnośląskich Kolei Wąskotorowych na Rozbarku (dzielnica Bytomia). Zadaniem tych urządzeń było oczyszczanie toru z wysypujących się z wagonów przewożonych w nich ładunków masowych typu rudy metali nieżelaznych, kamień, węgiel, skała płona oraz odśnieżanie. Urządzenia te nie posiadały żadnych oznaczeń, prócz typowych dla lokomotyw serii Lxd2 metalowych tabliczek z napisem "PKP".

Opis i historia

Na Górnośląskich Kolejach Wąskotorowych eksploatowano łącznie dwa tego typu urządzenia. Pierwsze z nich powstało na podwoziu skasowanej w następstwie wypadku lokomotywy Lxd2-363 i zostało oddane do eksploatacji 15 grudnia 1983 (w dalszej części niniejszego artykułu zwane umownie urządzeniem nr 1). W efekcie pozytywnych doświadczeń z eksploatacji tego urządzenia (doskonale się sprawdziło w czasie zimy 1983/84) podjęto decyzję o budowie drugiego urządzenia tego rodzaju. Powstało ono w roku 1987 na bazie kolejnej skasowanej w wyniku wypadku lokomotywy serii Lxd2, tym razem była to Lxd2-357 (dalej zwane umownie urządzeniem nr 2). Oba te urządzenia, choć wyglądały podobnie, różniły się jednym istotnym detalem: urządzenie nr 1 nie posiadało napędu własnego (zdemontowano co najmniej silnik, możliwe, że także przekładnie, wentylator itp.), urządzenie nr 2 posiadało własny napęd - prawdopodobnie, po prostu, pozostawiono oryginalny silnik oraz pozostałe podzespoły niezbędne do samodzielnej jazdy. Najważniejszą modyfikacją przebudowywanych lokomotyw była likwidacja krótszych przedziałów maszynowych (oryginalnie zawierających zbiorniki paliwa oraz sprężonego powietrza) oraz zamontowanie w ich miejscu silnika spalinowego z rodziny silników Wola DSR150 stosowanego m. in. do napędu wąskotorowych lokomotyw spalinowych typu WLs150 (seria Lyd1), który wprawiał w ruch obrotowy zabudowaną na przedzie lokomotywy masywną drucianą szczotkę, która była organem usuwającym z toru zanieczyszczenia. Urządzenie nr 1, z racji braku napędu, zawsze pracowało w zestawie z czynną lokomotywą. Urządzenie nr 2, według zachowanych informacji, pracowało zwykle w zestawie z urządzeniem do odmiałowywania toru (rodzaj pługa lemieszowego) zbudowanym w roku 1982 przez Warsztaty Naprawcze Górnośląskich Kolei Wąskotorowych na Rozbarku na podwoziu wagonu towarowego (najprawdopodobniej węglarki systemu Ziehla). Urządzenie nr 2 zachowało się do dziś i jest aktualnie eksponatem na stacji Rudy (Kolej Wąskotorowa w Rudach). Urządzenie nr 1 zezłomowano w roku 1994 na terenie Warsztatów na Rozbarku, a lemieszowe urządzenie do odmiałowywania toru w roku 2004 na terenie stacji Stanica.

Galeria



Źródła

  • Krzysztof Soida: Koleje Wąskotorowe na Górnym Śląsku od czasów najdawniejszych do 1990. T. II: Technika kolei wąskotorowych. Cz. 1. Katowice: ApLand sp. z o.o., 2001, s. 85. ISBN 83-912575-0-9. 
  • Kronika Parowozowni Rozbark
  • Informacje zebrane przez pierwszego autora niniejszego hasła