Oś Klien-Lindnera: Różnice pomiędzy wersjami

Z Enkol
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
(Mniej więcej wyjaśnione, ale nie skończone - Dla mechaników do przejrzenia i poprawienia)
(Brak różnic)

Wersja z 13:05, 23 cze 2014

Rozwiązanie techniczne parowozowych zestawów napędowych (wiązanych) opracowane i opatentowane w 1890 roku przez dwóch inżynierów Królewskich Saskich Kolei Państwowych (Königlich Sächsische Staatseisenbahnen) Ewalda Kliena oraz Heinricha Lindnera. Rozwiązanie to pozwalało na zastosowanie wychylnych osi napędowych w parowozach, co miało ułatwiać przechodzenie przez łuki o małych promieniach.

Konstrukcja

Koła zestawu osadzone są na osi drążonej ułożyskowanej w półwózku pozwalającym na wychył i niewielki przesuw zestawu. Wewnątrz osi drążonej umieszczona jest pełna oś napędowa ułożyskowana w ostoi parowozu analogicznie jak pozostałe osie sztywne. Obie osie połączone są w środkowej części za pomocą szczególnego rodzaju sprzęgła Cardana z możliwością wzajemnego obrotu i przesuwu. Napęd z wiązarów przekazywany jest z wiązarów na oś napędową i dalej na oś drążoną połączoną z kołami parowozu. Wzajemne położenie osi stabilizowane jest sprężynami, które zapewniają powrót półwózka do położenia środkowego.

Żródła