Edytujesz Oś Klien-Lindnera

Koła zestawu osadzone są na osi drążonej ułożyskowanej w półwózku pozwalającym na wychył i niewielki przesuw zestawu. Wewnątrz osi drążonej umieszczona jest pełna oś napędowa ułożyskowana w ostoi parowozu analogicznie jak pozostałe osie sztywne. Obie osie połączone są w środkowej części za pomocą szczególnego rodzaju sprzęgła wychylnego z możliwością wzajemnego obrotu i przesuwu. Wykonane jest ono w ten sposób, że w osi wewnętrznej osadzony jest trzpień, który wchodzi w odpowiednio ukształtowane gniazdo w osi zewnętrznej. Gniazdo ma podłużny kształt, który umożliwia przesuw trzpienia w kierunku poprzecznym do obrotu osi oraz zmianę kąta jego ustawienia. Napęd z wiązarów przekazywany jest na oś napędową i dalej na oś drążoną połączoną z kołami parowozu. Wzajemne położenie osi stabilizowane jest sprężynami, które zapewniają powrót półwózka do położenia środkowego. W przypadku stosowania dwóch skrajnych osi wychylnych, łączono je za pomocą przegubu w środkowej części parowozu lub układu dźwigni.

Mimo stosunkowo prostej konstrukcji osie Klien-Lindnera okazały się niezbyt praktyczne. Ponieważ przy większych prędkościach wywoływały bardzo niespokojny bieg parowozów, stosowano je głównie w konstrukcjach wąskotorowych, z których najpowszechniejszą okazała się ''[[Brigadelokomotive]]'' wyprodukowana w liczbie ponad 2500 egzemplarzy.