1Aw: Różnice pomiędzy wersjami
m (pop. grafiki) |
m ([) |
||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
|przewoźnik = [[PKP]] | |przewoźnik = [[PKP]] | ||
|oznaczenie_przewoźnika = [[Bxhpi]] | |oznaczenie_przewoźnika = [[Bxhpi]] | ||
| − | |producent = [Fabryka Wagonów w Świdnicy]], Polska | + | |producent = [[Fabryka Wagonów w Świdnicy]], Polska |
|lata_budowy = 1954-1957 | |lata_budowy = 1954-1957 | ||
|układ_osi = 2'2' | |układ_osi = 2'2' | ||
Wersja z 08:23, 27 kwi 2014
| 1Aw | |
| |
| Wagon 1Aw po remoncie kapitalnym na stacji Kolei Wąskotorowej Rogów - Rawa - Biała. | |
| Przewoźnik | PKP |
| Oznaczenie przewoźnika | Bxhpi |
| Producent | Fabryka Wagonów w Świdnicy, Polska |
| Lata budowy | 1954-1957 |
| Układ osi | 2'2' |
| Masa służbowa | 62,4 t (24,4+19,0+19,0) |
| Długość ze zderzakami | 47760 mm (15920+15920+15920) |
| Szerokość | 2200 mm* |
| Wysokość | 3040 mm* |
| Rozstaw czopów skrętu | 9000 mm* |
| Rozstaw osi wózka | 1400 mm* |
| Średnica kół | 650 mm* |
| Rozstaw szyn | 750mm, 785mm, 1000mm |
| Prędkość konstrukcyjna | 40 km/h* |
| System hamulca | Powietrzny Westinghouse'a LuV.X.R1 |
| System ogrzewania | Piec węglowy CO, układ grawitacyjny, w każdym wagonie osobno |
| Liczba miejsc siedzących | 38 |
| Świadectwo typu | T/2004/194**; T/2011/0255; T/2011/0393; T/2012/0281 |
| * - dane do weryfikacji, ** - świadectwo wspólne dla różnych wagonów osobowych eksploatowanych w Środzie Wlkp.,
| |
1Aw – typ polskich wąskotorowych wagonów pasażerskich, produkowanych w latach 1954-1957. W Fabryce Wagonów w Świdnicy powstało w sumie 126 sztuk i wszystkie były przeznaczone dla kolei dojazdowych PKP. Według danych z 2009 r. zachowało się 31 sztuk, w tym dwie przeznaczone do ekspozycji. Oznaczane były serią Cx, następnie Bx i Bxhpi. W oparciu o budowę 1Aw powstały późniejsze konstrukcje wagonów dla kolei wąskotorowej produkowanych w Polsce.
Historia
Geneza
W latach 50. koleje dojazdowe wciąż odgrywały ważną rolę w transporcie lokalnym, co było wynikiem słabo rozwiniętego ruchu kołowego i jego niewielkiego udziału w transporcie publicznym i indywidualnym. Były to jednak ostatnie lata ich świetności, ze względu na przestarzały tabor i dynamiczny rozwój innych środków transportu[1]. Często zdarzało się wówczas, że do przewozu ludzi przerabiano prowizorycznie wagony towarowe[2]. Aby unowocześnić tabor wagonów, Centralne Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Taboru Kolejowego w Poznaniu skonstruowało pierwszy po wojnie pasażerski wagon wąskotorowy[3].
Produkcja
Wagony zostały wyprodukowane w latach 1954–1957 przez Fabrykę Wagonów w Świdnicy. Powstało ich w sumie 126, wszystkie były przeznaczone dla kolei dojazdowych PKP. Początkowo produkowano je tylko na tory o szerokości 750 mm, z czasem 5 sztuk zostało przebudowanych także na typowo pruską (używaną na Śląsku) szerokość torów 785 mm (30 cali pruskich)[3].
Eksploatacja
1Aw pozwoliły wycofać najbardziej zużyte wagony starszych typów. Wagony te, wraz z 3Aw, stanowiły podstawę wąskotorowego taboru pasażerskiego o szerokości toru 750 mm, aż do drugiej połowy lat 80., kiedy to wprowadzono do eksploatacji wagony motorowe MBxd2 wraz z doczepami.
Wykaz zachowanych 1Aw
Według danych z 2009 r. zachowało się 31 czynnych wagonów: 8 w Sochaczewie (Sochaczewska Kolej Muzealna), 4 w Rogowie (Kolej Wąskotorowa Rogów – Rawa – Biała), 5 w Ełku (Ełcka Kolej Wąskotorowa, w tym jeden przerobiony na wagon barowy dla celów turystycznych), 4 w Rudach Raciborskich, 4 w Środzie Wielkopolskiej (Średzka Kolej Powiatowa) oraz po 1 w Nowym Dworze Gdańskim, Zbiersku, Miliczu, Praszce, Mławie, Bachórzu i Dynowie[4].
Konstrukcja
Wózki
Układ jezdny stanowiły dwa skrętne, toczne, dwuosiowe wózki, zbudowane z blach 12 mm oraz ceowników. Na jednym z wózków (od strony toalety), znajdowała się prądnica. Wagon posiadał jednostopniowe sprężynowanie składające się z resora piórowego podwieszonego przez sprężyny walcowe. Konstrukcja ta bywa mylnie nazywana dwustopniową. Wózki charakteryzowały się niespokojnym biegiem przy wyższych prędkościach, co spowodowało konieczność ich modernizacji, wprowadzonych w kolejnych wagonach: 2Aw i 3Aw[2].
Hamulce
W wagonie zastosowano hamulec zespolony systemu Westinghouse'a LuV.X.R1. Hamulec ten był sterowany z lokomotywy. System posiadał cylinder 9-calowy dociskający klocki hamulcowe. Wagon był również wyposażony w hamulec bezpieczeństwa, który mógł zostać użyty przez pasażerów[3]. Na postojach wagon zabezpieczano przy pomocy hamulca postojowego, indywidualnego dla każdego wagonu[2].
Cięgła i zderzaki
W wagonie zastosowano typowe dla kolei wąskotorowej zderzaki i cięgła. Układ ten składał się z centralnego zderzaka i dwóch bocznych cięgieł orczykowych (odwrotnie niż w wagonach normalno- i szerokotorowych)[3].
Instalacja elektryczna[5]
Wagony posiadały niezależną instalację elektryczną prądu stałego o napięciu 24 V. Instalacja była zasilana z prądnicy PW-104a o mocy 2 kW, zawieszonej na specjalnym wysięgniku jednego z wózków. Prądnica była wprawiana w ruch przez oś zestawu kołowego, za pośrednictwem pasa płaskiego lub kilku pasów klinowych (w zależności od typu). Prądnica współpracowała z regulatorem napięcia typu ARW1. Instalacja posiadała, umiejscowioną pod podłogą wagonu[2], baterię 12 akumulatorów zasadowych typu WP50/III. Akumulatory o napięciu ok. 2 V i pojemności 111 Ah, zgrupowane były po cztery, w trzech drewnianych skrzyniach o wymiarach 359 × 250 × 514 (wys. × szer. × głęb. w mm). Instalacja zasilała 10 żarówek o mocy 25 W oraz jedną pięciowatową żarówkę kontrolną. Instalacja elektryczna była wykorzystywana do oświetlania wnętrza pojazdu, ale posiadała również gniazdo na czole wagonu pozwalające na podłączenie drugiego wagonu. Wówczas należało ograniczyć prąd poprzez przełączenie oświetlenia na połowę mocy. Służył do tego specjalny przełącznik pakietowy wyłączający 4 z 7 lamp umieszczonych w przedziale pasażerskim.
Oświetlenie awaryjne wagonu stanowiło 6 specjalnych lamp świecowych.
Sygnał końca wagonu był nadawany przez lampy zewnętrzne, takie same, jak w wagonach towarowych.
Ogrzewanie
Wagony miały system ogrzewania parowego, zasilany z kotła parowozu. Ogrzewanie to jednak w przypadku kolei wąskotorowej miało istotną wadę, gdyż wagony wymagały wcześniejszego sprzęgnięcia z parowozem oraz musiały znajdować się zaraz za nim, co w przypadku pociągów mieszanych (towarowo-osobowych) było kłopotliwe (ponieważ wymagało dodatkowych manewrów, wagony towarowe nie posiadały instalacji ogrzewania parowego, a zatem musiały jechać na końcu składu)[2]. Z tego powodu, część wagonów została wyposażona w indywidualne instalacje centralnego ogrzewania dla każdego wagonu. Niewielki kocioł był zamontowany pod podłogą przedziału pasażerskiego. Obecnie wagon z czynną instalacją tego typu kursuje na Kolei Wąskotorowej Rogów - Rawa - Biała. Przedział pasażerski i ustępowy były ogrzewane przez grzejniki biegnące wzdłuż ścian przy podłodze. Ogrzewanie parowe było sterowane przez kierownika pociągu za pomocą pokrętła w zamykanej szafce[3]. Ogrzewanie indywidualnym kotłem wymagało dorzucania węgla podczas postoju na stacjach, gdyż dostęp do pieca był możliwy tylko z zewnątrz. Po wprowadzeniu trakcji spalinowej, oryginalne parowe systemy ogrzewania nie mogły być dalej wykorzystywane, gdyż wąskotorowe lokomotywy spalinowe nie posiadały dodatkowych kotłów mogących zasilić te instalacje.
Pudło wagonów
Pudło stalowe samonośne, składało się z ostoi, ścian i dachu. Ostoja wykonana z cewników zimnogiętych została przykryta stalową podłogą zbudowaną z blachy falistej spawanej elektrycznie. Do stalowej konstrukcji podłogi za pośrednictwem drewnianych listew przymocowana została drewniana podłoga, pokryta gumową wykładziną. Ściany były zbudowane ze stalowego szkieletu pokrytego z zewnątrz blachą stalową o grubości 2 mm. Dach został pokryty blachą o grubości 1,5 mm. Od wewnątrz ściany i sufit wyłożono płytami ze sklejki; pomiędzy blachą a sklejką włożono płyty korkowe zapewniające zarówno izolację akustyczną, jak i termiczną[3].
Wnętrze
Wnętrze składało się z przedziału pasażerskiego, toalety oraz dwóch przedsionków.
Przedział pasażerski
Wagon został zbudowany jako bezprzedziałowy, z 38 miejscami siedzącymi II klasy z siedzeniami w układzie 2+1[6]. Układ ten jest typowy dla kolei wąskotorowej, podobny do układu 2+2 stosowanego w wagonach normalnotorowych. Ławki zostały wykonane z listewek bukowych, lakierowanych bezbarwnym lakierem do drewna[3]. Oryginalnymi kolorami wnętrza był ciemny brąz i seledyn, a sufit był koloru białego.
Przedział ustępowy
Wagon wyposażono w tylko jedną toaletę, gdyż posiadał 38 miejsc siedzących (typowe wagony normalnotorowe mają dwie toalety na 80–88 miejsc siedzących). W toalecie znajdował się sedes ze spłuczką uruchamianą pedałem. Nad niewielką umywalką znajdował się kran z obrotową wylewką, która w położeniu na wprost otwierała kran, zaś przekręcenie jej w dowolną stronę zamykało wypływ wody. Wagon posiadał duży zbiornik wody znajdujący się na ścianie nad umywalką (po lewej stronie od wejścia).
Przedział ustępowy oznaczony był tabliczką "OO". W oryginale wnętrze malowano na kolory ciemny brąz i seledynowy. Szyby w oknie pozostawały koloru mlecznego, na podłodze umieszczano biało-ciemnooliwkową mozaikę terakotową. Sufit był kremowy.
Przedsionki
Na krańcach wagonu znajdowały się dwa przedsionki, do których można było wejść z zewnątrz oraz z sąsiedniego wagonu. Przedsionki te pełnią takie same funkcje jak w innych wagonach pasażerskich tego typu[3].
Okna
W wagonie, w przedziale pasażerskim zastosowano okna opuszczane jednotaflowe o wymiarach światła szyby 80x89 cm. Okna były umieszczone w aluminiowych ramach. Szyby miały grubość 4 mm. W przedsionkach zastosowano wąskie stałe okienka. Okno w przedziale WC było podobne jak w przedziale pasażerskim, jednak okno to nie było opuszczane, a posiadało możliwość odchylania górnej połowy. Okno to w odróżnieniu od reszty okien posiadało matową szybę.
Kolorystyka zewnętrzna wagonu
Pudła wagonów 1Aw były malowane na oliwkowo (RAL 6003), tak jak inne wagony pasażerskie w tamtym czasie. Obecnie większość odrestaurowanych wagonów tego typu jest tego koloru. Ostoja, wózki, sprzęgi i mostki przejściowe były koloru czarnego. Dach malowano na kolor szary (RAL 7045 jednak często był on czarny ze względu na silne zabrudzenie dymem i sadzą z parowozu). Poręcze i krawędzie stopni białe. Napisy na pudle koloru białego lub kości słoniowej (z wyjątkiem czerwonych oznaczeń hamulca).
Oznaczenie literowe
Pierwotnie były to wagony III klasy i nosiły oznaczenie Cx[4]
- C – wagon III klasy
- x – wagon 4 osiowy
Po rezygnacji z III klasy wagon przyporządkowano do klasy II pod oznaczeniem Bx
- B – wagon II klasy
- x – wagon 4 osiowy
W 1985 nastąpiła kolejna zmiana oznaczeń, po której wagon otrzymał oznaczenie Bxhpi.
- B – wagon II klasy
- x – wagon 4 osiowy
- hp – hamulec ręczny oraz powietrzny
- i – pomost przejściowy (możliwość przejścia między sąsiednimi wagonami tego typu podczas jazdy)
Przypisy
- ↑ Teofil Lijewski: Geografia Transportu Polski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, 1968, s. 31. ISBN 83-208-0474.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Kolej Wąskotorowa Rogów-Rawa-Biała » Bxhpi 1Aw. [dostęp 14 września 2009].
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 Michał Zajfert. Wąskotorowe wagony osobowe typu 1Aw (1). „Świat Kolei”. 7/2007, ss. 34-39. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962.
- ↑ 4,0 4,1 Michał Zajfert. Wąskotorowe wagony osobowe typu 1Aw (2). „Świat Kolei”. 8/2007, ss. 37-41. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962.
- ↑ Dokumentacja fabryczna wagonu Cx, tom 12
- ↑ W jednym rzędzie znajdowała się 2-osobowa ławka, przejście oraz jednoosobowe miejsce.
Ta strona zawiera treści z Wikipedii. Oryginalny artykuł był umieszczony pod nazwą 1Aw. Lista autorów jest dostępna w historii strony. Tekst z Wikipedii jest udostępniony na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach.